Doeii koei

Vrijdag 16 januarie: heel gezellig feestje gehad. Goed verwent met een super lief boekje vol lieve worden foto's en gekken plaatjes.
Zondag 18 januarie: de dag is aan gekome. De dag waar ik al lang naar uit keek. Het afscheid wat ik dood eng vond. Alleen in dat grote vliegtuig. Nu ga ik het avondtuur aan. Helemaal alleen. Niemand die me hand nog wast kan houden.
Rond 11.18 hadden we de trein. Liza bracht ons weg in de farrarie. Na een dikke knuffel ging zonder reis maatje op weg naar Schiphol. Conny stond op mij en mama te wachten. Nog even een koffietje en toen de trein in. Sofie en Martijn stapten bij Utrecht ook de trein in. Toen kwamen de kriebels echt. Op shiphol me spullen gedropt en nog even een koffietje naar binnen gewerkt. Harma en Co waren ook nog gekomen. Super lief. Half2 afscheid nemen. Ondanks dat ik er al 1.5 maand naar toe aan het leven was vond ik het toch best moeilijk. Naar dikke knuffels en lieve worden ging ik dan mijn avonduur aan! Voor dat ik me paspoort op de balie legde zuchten ik en dacht nu begint het. Nog een zwaai over me schouders en op zoek naar gate 8. Nog wat winkeltjes door gelopen maar alleen is dat zo saai. Bij de gate was ik op 4 mensen na de enige blanken. Heb nog rond gekeken of er toevallig nog blonden meisje bij zatten doe toevallig ook vrijwilligers werk gingen doen maar die zag ik niet. In het vliegtuig zat ik op stoel 38k bij het raam. Naast mij zat een vrouwtje ze had een klein baartje en sloeg ik gebetje. Wordt ik altijd beetje ongemakkelijk van dus ik ben maar tegen haar aan gaan praten. Ze was erg bang voor de vlucht en vroeg of Ze me hand mocht vast houden. Zo lief als ik ben heb ik natuurlijk ja gezegd. Al vrij snel kregen we eten. Kip met rijst. Na het eten ben ik eens gaan kijken naar het brede film assortiment. 5 films en zo oud dat ik ze zelfs gezien had. Voor de mensen die me niet goed kennen, ik kijk nooit films. Dus na wat uurtjes werd ik een beetje onrustig. Zat niet meer lekker, wilde ook niet slapen. Dus dan maar de mensen in het vliegtuig lastig vallen. Er was een vrouwtje die een plant bij zich had. Ze vertelde dat ze er mee sprak en dat zo die plant niet bang was voor de vlucht. Erg bijzonder. Rond 9u landen we in Paramaribo. Een natte warme lucht kwam op je af. Het had net geregend. Eenmaal bij de douane zag ik alle blanken mensen de ene kant op lopen en de donkeren de anderen kant. Vond het een beetje vreemd. Maar ben als een schaapje achter de blanken aan gelopen. Na 30min kwam ik er achter dat ik verkeerd stond. Ik had al een visum. Dus kon ik de lange rij in om door de douane heen te gaan. Hier deden ze een beetje moeilijk omdat ik geen straat nummer had van me verblijf. Al me papieren er bij gehaald maar kon niks vinden. Uit eindelijk mocht ik na 15min door lopen. Ik naar me tas op zoek. Ik zag niks tot dat ik me tas tussen een stel koffers zag staan. Ben der heen gelopen en inderdaad was me tasje. Alles in orde gemaakt en afscheid genomen van de vrouw van de planten liep ik een lange gang in. Mensen stonden aan de zijkant. Je kon het vergelijken met het stratumseind tijdens de marathon van Eindhoven. Fluitend en roepend taxi! Taxi! Maar ik moest bij 32 zijn dus sloeg ik een gangetje in en zag daar in eens dat locet. In een onverstaanbaar taaltje soort vanNederlands met wat arabiesen invloeden. Ik mocht met lolipop mee. Geen idee of het ze echten naam was maar het was ook een dun kereltje met een groot hoofd. Ik werd naar me busje gebracht er stapte nog wat mensen in en maar 1,5u gingen we rijden. Het was aarde donker je zag af en toe eens een lampje na ongeveer 1u kwam ik in de straat aan wast ik moest zijn. Lotte een vrijwilligster die in het zelfde huis woont als ik smste me nog welkom! Maar doordat ik nog steets geen huisnummer had heb ik haar maar even gebelt. Uit eindelijk kwam samier de huisbaas me halen. En bracht me naar binnen in het huis. Lotte en leonie waten nog wakker. Kreeg wat uitleg over het huis en me sleutel. Rond 11u ben ik gaan slapen. Vaak wakker gelegen en dan weer in slaap vallen.