doelen en angsten overwinnen

Mijn blog gaat er iets anders uit zien omdat ik echt niet meer kan onthouden wat ik per dag allemaal heb mee gemaakt het is zo veel. Er komt zo veel op je af. Af en toe lijkt het wel of je in een achtbaan zit. Met fijne kriebels in je buik maar soms ook de angst van wat ben ik aan begonnen.

Ik heb nog een dag geweest op de basis school. Ik zat alleen in de klas wat de juf was er niet. De kinderen zagen me zitten en begonnen te juichen. Juf wat gaan we doen. Waar op ik zei leuk leren. Na ongeveer 5 min kwam de juf binnen. De kinderen waren met mij gezellig aan het kletsen over sport en vrije tijd. De juf was helemaal niet bij met mijn aanpak. De kinderen moesten stil zitten en luisteren. Want op school hoor je geen plezier te maken maar moet je presteren en goede cijfers halen. De juf schreeuwde zo hard dat ik er zelf bang van werd. Ze gingen taal doen. Ze las zinnetjes op die de kinderen dan over moesten schrijven. Tussen de zinnetjes door schreeuwde ze naar de adhdertjes die zaten te wiebelen op de stoel. Ik werd er helemaal misselijk van hoe ze te keer ging. Ik dacht even aan mijn basisschool tijd. Ik was ook z’n wiebel kind. Pap mam blij dat ik in Nederland geboren ben want anders had ik een gehoor apparaat nodig gehad. Na dat de kinderen taal hadden gedaan moest ik de schriftjes na kijken. Want natuurlijk hilarisch is aangezien ik een dikke dyslext ben. Na 1,5u ging ik met knallende hoofdpijn naar huis. Ik heb besloten dat ik toch echt geen juf wil worden. Ja geen gezellige gym juf neer niet haha.

De dag er na ben ik naar kinderhuis Betheljada gegaan. Dit is een te huis voor kinderen met een meervoudige handicap. En ook hier weer mijn ogen uit gekeken. Kinderen met veel vergroeiingen die op een zit zak liggen of in een rolstoel met kussens om het maar een beetje tegen te gaan. 5 man personeel die de kinderen verzorgt. En verzorgen is ook echt het enige wat ze doen. Er zijn kinderen die naar een activiteiten lokaaltje gaan maar mee dan de helft ligt op zijn zit zak of in zijn stoel. Mijn taak is om personeel meer te stimuleren. Ik vroeg of ik wat rapportages mocht lezen of plannen. Dit was zo minimaal dat ik beter niks had kunnen lezen aanzien er bijna niks stond op geschreven. Geen doelen gesteld wat ze willen bereiken met de kinderen.

Kleine omschrijving van een activiteiten plan: pietje vind het leuk om te knuffelen. Eet en drinkt goed. Slaap goed.
Meer info kon ik niet vinden.

Van voorgeschiedenis kun je ook maar weinig vinden. Dit ligt niet perse aan de organisatie maar weer aan een anderen instantie. Deze instantie rapporteert soms ook beter dan de anderen keer. later begreep ik ook dat Paramaribo een klein stadje is waar als je een beetje van een verhaal kent je heel het verhaal al weet. en blijkbaar wordt geheimhouding niet echt toegepast. De organisatie is druk bezig om dit allemaal te veranderen maar dit gebeurd met stapjes. Niet iets waar ik in 2 maanden iets aan kan doen. Er is zo veel te doen dat je er bijna een jaren plan van moet maken. Maar het personeel moet er ook open voor staan. De vrouwen die er werken doen dit omdat ze het leuk vinden. Ze hebben er geen opleiding voor gevolgd. En je blijft wel een blanken die het weer “beter” weet. Ik heb voor mezelf besloot dat ik er voor de kinderen ga zijn en zorg dat die de komende 8 weken geactiveerd en gemotiveerd worden.

Onder tussen zijn er ook weer een hoop nieuwe mensen aangekomen in Paramaribo. Waaronder onze 2 nieuwe huisgenootjes. In huize Domineesstaat wordt vol op met een zachte G gesproken.
We gingen in kopen doen bij de tulp. Een winkel waar je allemaal Nederlandse producten kunt kopen. Van hagelslag tot frikadellen. Ik hoef me frikadellen met appelmoes niet te missen. Ik stond daar te juichen voor die koelcel toen een man tegen me zei. Je moet ze niet eten maar nemen. Ik heb er maar niet op gereageerd voor dat ik een uitnodiging kreeg.

In de avond gingen we eten bij Madona een Javaans restaurantje. Hier heb ik sotosoep gehad. Zo als men weet hou ik niet van brokken soep maar deze was goed te houden. Na het maaltje zijn we gaan zingen in de karaokenbar. Mijn poliepen speelde weer op dus heel mooi klok het niet. Ter wel daar mensen echt super mooi een beyoncetje weg stonden te geven. Na wat drankjes vonden wij ook dat wij zo mooi zongen als hen. Na wat liedjes van Guusje hebben we besloten om maar naar thuis te gaan. het was maar 5 min lopen van ons huis. In mijn oog hoek zag ik een man die wel heel raar was gekleed. Toen ik goed keek zag ik dat hij een adam kostuum aan had. Ik probeerde kooltjes te blijven maar toen hij ons in haalde werd ik toch wel even scheid. Waar door we kei hard moesten lachen. Later horden we dat dat zwervers zijn die overdag worden opgepakt maar in de avond weer ontsnappen. Meestal met een psychische achtergrond.

Het weekeind begint hier op donderdag. Dus we zijn met een stel naar havana gegaan. Van te voren hebben we lekker spaghetti gemaakt. Met een goede bodem gingen we aan het bier en op weg naar havana. Het was een stukje drukker dan de week er voor. Veel nieuwe hertjes. Jongens die nu nog een vriendinnetje in Nederland hebben zitten maar dat je nu al ziet dat die er over 5 maanden niet meer zijn. Na een avondje met de heupjes los gingen we te vrede naar huis.

Vrijdags was het afscheidsfeestje van leonie. Ik heb in de middag nog even sport en spel met de kinderen van de basisschool gedaan. Om 5u moesten we klaar staan voor de party. We werden naar een soort niemandsland gebracht. Hier hingen hangmatten en was er een bbq. Een heerlijk kampvuur onder de sterren hemel midden in een verlaten gebied. Een erg groot hipi gehalte maar heerlijk. Diepgaande gesprekken over de wereld en vooral over de man. Dat we die toch echt niet begrijpen. Waarom er geen boek over geschreven is met een handleiding. Ook met de lokalen man gesproken maar tis allemaal een pot nat. Niet te begrijpen.

Zaterdags lekker bij gekomen bij het zwembad. In de avond hadden we weer een afscheidsfeestje van huisgenootjes van anderen mensen. Een “party” boot. Alle blanken die in Paramaribo verblijven bleken op die boot te moeten. We waren bijna bang dat er een kranten kop in het AD zou staan. Groep Nederlandse studenten verzopen aan de waterkant van Suriname. maar gelukkig was dat niet zo. Heet was weer prachtig op het water. De wint waaide langs je gezicht en mensen feesten langs je heen. Een erg prettig sfeertje.

De volgende dag gingen we op trip. We hebben dolfijnen gezien. Ik keek om me heen en had te weinig ogen om alles in me op te nemen. Met Bob marry op de achter grond gingen we de bruine zee over. Vogels vlogen voor bij. Langzaam was ik diep in gedachten. Want ik zie kan ik niet omschrijven en is op een foto niet goed te zien zo mooi is de natuur. We stranden aan op een eilandje waar vissers wonen. Hier lieten ze ons hun vangst zien en mochten we op een strandje verder op de zee in. Een flinke zuigkracht had die ze waardoor ik meteen gevloerd werd en op ze kop het water in werd gesleurd. Een beetje zon moment van je had er bij moeten zijn dan was het grappig geweest. Daarna nog even lekker gezond. We gingen daarna naar een plantage. We hebben lekker fruit mogen proeven en de lieve man had ook nog wat spannende beestje. Schilpadden en kaaimannen. Deze heb ik vol angst vast gehouden. We zouden later op de avond wilde vangen en mochten deze dan ook vast houden. Het angst zweet liep al weer mijn bilnaad in. Na een wandeling door het dorp gingen we aan een ander dorpje waar we rotti gingen eten om vervolgens op de boot naar de kaaimannen te stappen. Bij het oude vrouwtje van de rottie werd je dood geprikt door de muggen. Mijn billen zijn een en al muggen bult. Ik bespaar jullie de foto’s.

Toen het donder was en al 20 domen torren tegen me aan hadden gevlogen gingen we in het kleinste bootje dat er was op jacht naar de kaaimannen. Al vrij snel had de bestuurder van het bootje eentje gevangen. Hij maakte zijn bek vast met een stiekje. Inge mocht als eerst. Ze stond nog in de boot en voor dat ze het wist had ze dat beest al in haar handen. Op dat moment begint de kaaiman te spartelen waar door inge schrik en hem uit reactie weg gooit. Ze zet een stap naar achteren en valt zo uit de boot. De man trok haar vrij snel het water weer uit. Even was er paniek maar omdat inge lachend boven kwam konden wij ook los. Ik pieste zo wat in me broek. Toen we bij kwamen van het lachen zeiden we nog “Funnies home videos” is er niet bij en je had zeker de hoofdprijs gewonnen. Nu ik dit typ lig ik weer in een deuk. Uit eindelijk hebben we allemaal de kaaiman vast gehad. Op de foto’s zie je de angst in me ogen. Maar trots dat ik het uiteindelijk gedaan heb.