sentimentele drol

Langzaam wordt het leventje hier mijn ‘echte’ leventje. In Nederland blog ik ook niet over de dagelijkse dingen. Ook al is het hier natuurlijk heel anders dan daar. Je ontmoet steeds weer nieuwe mensen. Dan sta je weer in de jungle een biertje te drinken en wordt je met je huisgenootjes gevraagd voor een documentaire over het leventje als vrijwilliger of stagiaire. Wij dachten dat het allemaal een grap was dus zeiden we, is prima laat haar maar langs komen. Blijkt het toch echt waar te zijn. je denkt dat je je kind veilig op stage stuurt maar er zit een hele wereld achter. van stagiairejagers tot touroperrators die van alles regelen. ze gaat verschillende jongens en meiden volgen, en wat is er niet leuker als 4 vrolijke Brabantse meiden die niet op hun mondje zijn gevallen en overal een mening over hebben. ik denk mooi tv martiaal.

De dag er na komt het Surinaamse jeugdjournaal binnen lopen en ben je ook nog eens in de uitzending te zien. Zo kan ik jullie meteen een beetje laten zien waar ik werk. Ook al is het wel een vertekent beeld. Ineens werd er veel met de kinderen gedaan. Ik was met een jongentje aan het snoezelen en toen kwam er in eens een begeleider naast me zitten die ging mee doen. Toen de camera weg was was ze nergens te vinden. Van de week wilde ze de dag activiteiten sluiten omdat ze even naar de markt moest. Nou mijn mond viel open. Ik zei laat de kiet maar gewoon open ik regel dat zaakje wel. Zo wel ik als de kinderen hebben een super leuke middag gehad. Zoals mijn collega’s wel weten was heel de ruimte rommelig maar het was een groot feest. Soms vind ik het zo lastig dat ze hier niet vanuit de client denken. Je kunt het die dames ook niet kwalijk nemen ze doen dit ook maar omdat ze willen zorgen maar ze weten niet goed hoe. Wij zijn er helemaal in gedrild. En heel eerlijk denk ik dat de dames blij zijn dat ze werk hebben.

Ik had vandaag even een klein dipje. Op mijn werk was er iets voor gevallen dat me echt wel een beetje verdriet deed. Bijna heel de week kijken de kinderen uit na het zwemen. Maar door dat de taxi al weer te laat kwam en nog moest tanken hebben we echt maar 10 minuten in het water gelegen. Daarna gebeurde er iets met een client waar op niemand reageerde. Ik sprong echt uit de auto en heb meteen gehandeld. Een stagiaire stond er bij en was lichtelijk in shock. Niemand vroeg of het ging. Nog even met haar gesproken en toen ging het al weer. Toen ik naar huis liep en naar mijn ipod aan het luisteren was werd het me even te veel. Gelukkig is er zo iets als skype en whatsapp dus heb mijn verhaal wel even kunnen doen. Ik ben er voor mezelf wel achter dat ik in de juiste doelgroep zit in Nederland. En het werk dat ik daar doe toch echt wel heel leuk vind en er van geniet. Want dat doe ik hier ook. De kinderen zijn zo leuk. Ook al zijn ze zo zwaar beperkt. Een klein oog contact of een lief lachje daar wordt ik echt heel blij van. Dat laat dan ook meteen weer zien dat ik toch echt wel een sentimentele doos ben. Even is er ook door me hoofd gegaan om langer te blijven. Zouden de meiden wel leuk vinden. Maar stiekem denk ik dat mama toch gelijk krijgt dat ik meer op de wereld wil gaan helpen. Dus lieve oma’s jullie moeten me toch echt vaker gaan missen.